Miejsca

Ul. Ormiańska – razem z obecną ulicą Tatarską – według planów z XVI i XVII w. nosiła nazwę ulicy Piaskowej. Początki osadnictwa Ormian nikną w mrokach dziejów, jednak bezsprzecznie na ich pojawienie się w okolicy wpłynął wielki jarosławski handel, który odbywał się dzięki korzystnemu położeniu na szlakach handlowych ówczesnej Europy.

Ormianie w czasie wielkich jarmarków   byli przewodnikami karawan docierających na jarosławski rynek, zajmowali się także handlem przyprawami korzennymi, bakaliami, egzotycznymi owocami, atłasami, kilimami, jedwabiem, biżuterią, wschodnimi lekami, tytoniem i winem. Byli właścicielami wielu bogato zaopatrzonych składów w mieście.

Pozycja Ormian w handlu i rzemiośle była gwarantowana przez przywileje królewskie uzyskiwane od XIV w. Źródłem ich bogactwa był handel dalekosiężny, który łączył Mołdawię, Wołoszczyznę, Turcję (z Egiptem), Persję, Indie i Moskwę z ośrodkami handlowymi Polski (Kraków, Wilno, Lublin, Jarosław, Poznań, Toruń, Gdańsk i wiele mniejszych). Rynki wschodnie były dla Ormian łatwe w eksploatacji z uwagi na kwalifikacje językowe oraz rozbudowane koneksje rodzinno-etniczne.

Nie sposób przy tej okazji nie wspomnieć o wspaniałej, a jednocześnie bardzo pracochłonnej kuchni armeńskiej, istniejącej od ponad trzech tysięcy lat. Związana jest ona z tradycją kuchni starożytnej Azji, co czyni ją po części zbliżoną do kuchni greckiej i tureckiej, przy zachowaniu swojej odmiennej specyficzności. Ormiańskie menu obfituje w pikantne i aromatyczne przyprawy jak: papryka, czosnek, bazylia, kolendra, pieprz, a jego sekret tkwi w samej kolejności przyprawiania potraw. Ormianie w kuchni są wszechstronni – świetnie przyrządzają zarówno mięsa, wyroby mleczne, pieczywa i słodkie desery.