Miejsca

Klasztor położony jest malowniczo nad rzeką San, w miejscu, gdzie niegdyś istniał folwark jezuicki. Po kasacie zakonu folwark stał się własnością hrabiów Siemieńskich. Grunt pod budowę klasztoru zakupiła Marcelina Darowska. Budowę domu zakonnego zakończono pod koniec września 1875 r., natomiast kaplicę oddano do użytku w sierpniu 1876 r. W kaplicy znajduje się figura Matki Bożej Niepokalanej, wykonana przez znanego artystę, Oskara Sosnowskiego w marmurze kararyjskim. Została ona koronowana w podzięce za ocalenie od ataków artyleryjskich i lotniczych podczas II wojny światowej.

Na przestrzeni lat ss. Niepokalanki prowadziły Zakład Wychowawczy dla dziewcząt, liceum ogólnokształcące i szkołę podstawową.

W okresie I wojny światowej budynek został zajęty najpierw przez wojsko austriackie, a następnie rosyjskie. W roku 1915 działał tu szpital polowy. Także w czasie II wojny światowej budynek służył do celom szpitalnym.

Podczas okupacji niemieckiej w klasztorze odbywały się tajne komplety, za prowadzenie których siostry zostały ukarane odebraniem własności budynku oraz nakazem opuszczenia domu zakonnego. Pozwolono zostać jedynie 15 siostrom, które miały pracować w pralni, kuchni i gospodarstwie.

Po wojnie w klasztorze działał m.in. szpital psychiatryczny. W roku 1983 utworzono dom rekolekcyjny, który w 1994 r. przeniesiono do Opactwa ss. Benedyktynek. Obecnie w klasztorze działa szkoła podstawowa.

Przy klasztorze zachował się XVIII-wieczny park, na terenie którego wybudowano w 1879 r. grobowiec katakumbowy, poszerzony na przestrzeni lat. Spoczywają w nim ciała około 130 sióstr.