Miejsca

Cmentarz jarosławski, zwany potocznie „Starym” został założony w roku 1784, co czyni go jednym z najstarszych, zamiejskich cmentarzy w Europie (nie licząc cmentarzy żydowskich). Nekropolia ten posiada wcześniejszą datę założenia niż Cmentarz Łyczakowski we Lwowie, Powązkowski w Warszawie, Rossa w Wilnie czy Cmentarz Rakowicki w Krakowie.

Stary Cmentarz został założony w oparciu o dekret, wydany w 1784 r. przez cesarza Józefa II, zakazujący grzebania zmarłych w obrębie miejscowości. Zgodnie z tym dekretem cmentarz został usytuowany poza murami miasta, na ówczesnym Krakowskim Przedmieściu. Z okresu założenia cmentarza nie zachowały się żadne mogiły. Najstarsze zachowane nagrobki na Starym Cmentarzu pochodzą z pierwszej połowy XIX wieku.

Kaplica cmentarna, której uroczyste poświęcenie odbyło się w 1832 r., ufundowana została przez Franciszkę Gneiser, wdowę po Fryderyku, poruczniku przy c.k. Komisji Ekonomicznej w Jarosławiu. Ten klasycystyczny budynek, zwieńczony półkolistym szczytem z portykiem wspartym na czterech kolumnach, służy mieszkańcom miasta do dnia dzisiejszego.

Podobnie jak większość starych cmentarzy, również jarosławska nekropolia porośnięta jest różnymi gatunkami drzew, z których większość stanowią egzemplarze około stuletnie.

Jarosławski cmentarz stanowi swoiste muzeum. Zaobserwować tu można niemal wszystkie style i gatunki sztuki nagrobnej, która rozwijała się na przestrzeni 200 lat. Nekropolia ta w dużej mierze stanowi odzwierciedlenie nagrobnej sztuki lwowskiej, jednak oceniając artystyczny poziom nagrobków, zauważalny jest również silny wpływ Krakowa.